Właściwości lecznicze ziemniaków znane są od dawna. Już na początku XVIII wieku pojawiły się zapiski o ich właściwościach przeciwszkorbutowych (szkorbut – choroba głównie tkanki łącznej wynikająca z niedoborów witaminy C w diecie, która prowadzi m.in. do stanów zapalnych dziąseł i wypadania zębów). Z chwilą rozprzestrzenienia się upraw ziemniaków w Europie praktycznie wygasły epidemie szkorbutu. W medycynie ludowej okłady z tartych surowych bulw stosowano w przypadku rozległych oparzeń, trudno gojących się ran lub chorób skóry. Wierzono, że wdychanie oparów gotujących się ziemniaków ma zbawienny wpływ na stany zapalne górnych dróg oddechowych. Z kolei surowy sok z ziemniaków stosowany był w leczeniu chorób wrzodowych żołądka i dwunastnicy. Znaczna zawartość potasu odpowiada za właściwości moczopędne ziemniaków, dzięki czemu często stanowią one podstawowy składnik diet osób chorych na nerki i serce.
Drka inżka Ewelina Pałkowska-Goździk
Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie
